Rënia e Babilonisë

1 Pastaj pashë një engjëll tjetër që po zbriste nga qielli. Ai kishte pushtet të madh dhe toka u ndriçua nga lavdia e tij. 2 Atëherë engjëlli thirri me zë të lartë:

«Ra, ra

Babilonia e madhe!

Ra e u bë banesë djajsh,

strofull e çdo shpirti të ndyrë,

shpendi të papastër

e bishe të fëlliqur e të urryer.

3 Me verën e zemërimit të kurvërisë së saj

u dehën gjithë kombet.

Mbretërit e tokës bënë kurvëri me të,

ndërsa tregtarët e tokës u pasuruan

me kamjen e saj të shfrenuar».

4 Pastaj dëgjova një zë tjetër nga qielli që tha:

«Populli im, dilni prej saj,

që të mos bëheni pjesëtarë të mëkateve të saj

e të mos merrni plagë

nga plagët e saj.

5 Se, mëkatet e saj arritën deri në qiell

dhe Perëndia i kujtoi padrejtësitë e saj.

6 Silluni me të siç u soll ajo me ju,

shpërblejani dyfish veprat,

ndërsa kupën që ju dha të pini,

mbushjani dy herë më shumë.

7 Jepini asaj po aq mundim e vajtim,

sa i dha lavdi e kamje vetes,

ajo që vazhdon të thotë në zemrën e vet:

“Unë rri ulur si mbretëreshë,

nuk jam vejushë,

nuk do të shoh kurrë vajtim me sy”.

8 Prandaj në një ditë të vetme do të mblidhen plagët e saj:

vdekja, vajtimi e zia e bukës.

Ajo do të digjet e tëra në zjarr,

se Zoti Perëndi që e gjykon është i fuqishëm.

9 Mbretërit e tokës, që bënë kurvëri me të dhe dëfryen me kamjen e saj, do ta qajnë e do të vajtojnë kur të shohin tymin e flakëve të saj. 10 Ata do t’i qëndrojnë larg nga frika e vuajtjeve të saj e do të thonë:

“Mjerë! Mjerë ti, o qytet i madh,

o qytet i fortë, Babiloni,

se brenda një ore të erdhi ndëshkimi!”.

11 Tregtarët e tokës do të qajnë e do të vajtojnë për të, sepse askush nuk ua blen më mallin, 12 mall prej ari e argjendi, gurë të çmuar e margaritarë, pëlhura liri e purpuri, mëndafshi e të kuqe, si dhe gjithfarë drurësh erëmirë e gjithfarë sendesh fildishi e druri shumë të çmuar, bronzi, hekuri e mermeri, 13 kanellë e parfume, temjane, mirrë e livandë, verë e vaj, majë mielli e grurë, gjedhë e dhen, kuaj e qerre, trupa e shpirtra njerëzish. 14 Ata do t’i thonë:

“Gjithë të mirat që dëshironte shpirti yt

ikën,

gjithë pasuritë e madhështitë

morën fund

e nuk do t’i gjesh më”.

15 Tregtarët që u pasuruan prej saj do të qëndrojnë larg nga frika e vuajtjeve të saj, do të qajnë e do të vajtojnë 16 duke thënë:

“Mjerë! Mjerë ti, o qytet i madh,

veshur me li të purpurt e të kuq,

zbukuruar me ar, gurë të çmuar e margaritarë,

17 se gjithë kjo pasuri u shkretua për një orë!”.

Të gjithë kapitenët e anijeve dhe udhëtarët, detarët dhe ata që punonin në lundrim qëndronin larg 18 e thërrisnin duke parë tymin e flakëve të saj: “Cili qytet ngjan me qytetin e madh?”. 19 Hidhnin dhe mbi kokë e thërrisnin, duke qarë e duke vajtuar:

“Mjerë!

Mjerë qyteti i madh,

me pasurinë e të cilit

të gjithë ata që kishin anije në det!

u pasuruan.

Mjerë, se u shkretua për një orë”.

20 Gëzohu për shkatërrimin e saj, o qiell!

Gëzohuni edhe ju të shenjtë,

apostuj e profetë,

se Perëndia e gjykoi

për të keqen që ju bëri».

21 Pastaj një engjëll i fuqishëm ngriti një gur të madh sa një gur mulliri, e hodhi në det e tha:

«Po kaq furishëm

do të hidhet tej

edhe Babilonia, qyteti i madh,

e nuk do të gjendet kurrë më.

22 Tingulli i harpave e i muzikantëve,

fyelltarëve e trumbetarëve,

nuk do të dëgjohet më te ti.

Asnjë mjeshtër,

i çfarëdo mjeshtërie,

nuk do të gjendet më aty

edhe zhurma e mullirit

nuk do të dëgjohet më kurrë.

23 Drita e pishtarit

nuk do të ndriçojë më

e nuk do të dëgjohet më

as zë dhëndri e as zë nuseje.

Tregtarët e tu

të mëdhenjtë e tokës ishin,

me magjinë tënde

u mashtruan të gjitha kombet.

24 Në ty u gjet gjak profetësh e të shenjtësh,

gjaku i të gjithë atyre që u vranë mbi tokë».