1 Psalm i Asafit.
Perëndia, Zoti Perëndi, foli,
tokën mbarë mblodhi
nga lindja në perëndim të diellit.
2 Prej Sionit, bukurisë së përkryer,
Perëndia shkëlqeu.
3 Perëndia ynë po vjen e nuk do të heshtë,
i paraprin zjarri që përpin,
përreth tij thëllimi i tërbuar.
4 Thërret qiejt prej së larti bashkë me tokën,
për të gjykuar popullin e tij:
5 «Mblidhuni tek unë, o besnikë,
ju që me fli besëlidhjen me mua lidhët».
6 Qiejt shpallin drejtësinë e tij,
se gjykatës është vetë Perëndia. selah
7 «Dëgjomë, o populli im,
dua të flas, o Izrael!
Kam për të dëshmuar kundër teje,
unë jam Perëndia, Perëndia yt.
8 Nuk po të qortoj për flitë e tua,
flitë e tua të shkrumbimit i kam përherë përpara.
9 Mëzat nuk do të pranoj prej shtëpisë sate
e as cjap prej tufave të tua.
10 Se të miat janë tërë kafshët e pyllit,
egërsirat e mijëra male.
11 I njoh tërë shpendët e lartësive,
gjallesat e fushës janë të miat.
12 Po të kisha uri, s’do të të lypja ty,
e imja është bota e gjithçka në të.
13 Mos do të ha gjë mish demash,
a do të pi gjak cjepsh?
14 Kushtoji Perëndisë fli përlëvdimi
e përmbushi betimet ndaj të Tejlartit.
15 Ditën e fatkeqësisë më thirr,
do të të shpëtoj e do të më lavdërosh». selah
16 E të paudhit Perëndia i thotë:
«Përse, vallë, i shpall rregullat e mia,
përse goja jote flet për besëlidhjen time,
17 kur ti e urren qortimin
e fjalët e mia i hedh pas shpine?
18 Kur sheh një vjedhës, shoqërohesh me të,
me kurorëshkelësit bëhesh bashkë.
19 Gojën ia ke kushtuar së keqes,
gjuha jote thur mashtrime.
20 Ulesh e flet kundër vëllait tënd,
shpif kundër birit të nënës sate.
21 Këto i ke bërë e unë kam heshtur,
ke menduar se jam si ti.
Por, ja, ku po të qortoj
e po t’i përplas para syve».
22 Kuptojeni, pra, mirë këtë gjë,
ju që Perëndinë harroni,
në mos do t’ju bëj copë e çikë
e s’do të ketë kush t’ju shpëtojë.
23 Kush më kushton fli përlëvdimi më nderon,
atij që ecën udhës së drejtëx
do t’i tregoj shpëtimin e Perëndisë.
