Ndëshkimi i Sionit

Alef

1 Ari u zymtua,

u tjetërsua ari i pastër.

U përhapën gurët e shenjtë

në krye të çdo rruge.

Bet

2 Bijtë e çmuar të Sionit,

që peshohen me ar,

seç i panë si enë balte,

vepër e duarve të poçarit!

Gimel

3 Gati janë edhe çakejtë t’u japin gji

e t’i mëkojnë të vegjlit e vet,

por bija e popullit tim u egërsua

si struci në shkretëtirë.

Dalet

4 Deri edhe foshnjës prej etjes

i ngjitet gjuha pas qiellze.

Fëmijët lypin bukë,

por s’ka kush t’ua japë.

He

5 Humbin udhës

ata që hanin mirë.

Ata që visheshin me purpur

rrëmojnë në mbeturina.

Vau

6 Vërtet u shtua faji i bijës së popullit tim,

më shumë se mëkati i Sodomës,

që u përmbys njëherësh

pa i vënë dorë askush.

Zain

7 Zotërinjtë e saj shkëlqenin më shumë se bora,

ishin më të bardhë se qumështi,

e kishin trupin më të kuq se koralet,

pamjen si të safirit.

Het

8 Hijen e kanë më të zezë se thëngjillin,

nuk njihen rrugës.

U është ngjitur lëkura në eshtra,

u është tharë si druri.

Tet

9 Të therurit prej shpatës janë më mirë

se të vdekurit nga uria

që fishken se u mungojnë

prodhimet e tokës.

Jod

10 Janë bërë ushqim për ta,

kur u rrënua bija e popullit tim,

fëmijët që gratë e dhimbshme

me duart e veta i gatuan.

Kaf

11 Krejt zemërimin e vet e zbrazi Zoti,

e derdhi furinë e vet.

I vuri zjarrin Sionit,

e përpiu me themel.

Lamed

12 Lehtë nuk e besojnë mbretërit e tokës

as banorët e botës,

se ngucësi e armiku

i kapërcyen portat e Jerusalemit,

Mem

13 me mëkatet e profetëve

e me ligësitë e priftërinjve

që derdhën mes tij gjak të pafajshëm.

Nun

14 Ngarendnin udhëve verbërisht,

fëlliqur me gjak,

aq sa as petkat nuk ua preknin dot.

Samek

15 «Sprapsuni! Ndyrësi!», u bërtitnin.

«Sprapsuni! Sprapsuni! Mos prekni!».

Prandaj, ikën e u endën, aq sa ndër kombe thanë:

«Nuk duhet të qëndrojnë më gjatë!».

Fe

16 Fytyra e Zotit  i përzuri,

ai nuk ua hedh më sytë,

priftërinjtë nuk u nderuan,

pleqtë nuk u përfillën.

Ain

17 Amullia i zuri sytë tanë,

duke këqyrur më kot për ndihmë.

Këqyrnim për ndonjë komb

që s’na shpëtonte dot.

Cade

18 Cytnin hapat tanë,

që të mos ecnim shesheve tona.

Na u afrua fundi! Na u sosën ditët,

se na erdhi fundi.

Kof

19 Këmbëshpejtë ishin përndjekësit tanë,

më të shpejtë se shqiponjat në qiell.

Nëpër male na ndoqën,

pritë na vunë në shkretëtirë.

Resh

20 Ra në gropat e tyre i vajosuri i Zotit,

ai që na mbushte me frymë,

ai për të cilin thoshim:

«Nën hijen e tij do të jetojmë ndër kombe».

Sin

21 Sa jetojnë në tokën e Ucit,

të gëzojnë e të ngazëllejnë me bijën e Edomit,

por kupa do të kalojë edhe nga ti,

do të dehesh e do të dalësh cullak.

Tau

22 T’u shlye dënimi, bija e Sionit,

ai nuk do ta zgjasë mërgimin tënd,

por do ta ndëshkojë fajësinë tënde,

o bijë e Edomit,

do t’i zbulojë mëkatet e tua.