Fundi i Efraimit
1 «Kur Efraimi merrte fjalën, të kallte datën,
përlëvdohej ai në Izrael,
por për Baalin u bë fajtor e vdiq.
2 Edhe tani vazhdojnë të mëkatojnë,
bëjnë për vete idhuj të metaltë,
idhuj të argjendtë e të punuar,
vepra mjeshtërish janë ato.
Për ta thuhet:
“Janë njerëz që flijojnëk e viçat adhurojnë”.
3 Ndaj do të jenë si mjegulla e mëngjesit,
porsi vesa që zhduket herët,
porsi byku i lëmit që era largon,
porsi tymi që nga tymtari del.
4 Unë, Zoti, jam Perëndia yt
që në tokën e Egjiptit
Perëndi tjetër nuk njeh pos meje,
as shpëtimtar tjetër nuk ka.
5 Unë të njoha në shkretëtirë,
në vendin e thatë.
6 I kullota e u nginë,
si u nginë, ngritën krye,
ndaj dhe më harruan.
7 Si luani do të bëhem për ta,
si leopardi do të rri në pritë.
8 Do t’u turrem si arusha,
që të vegjlit ia kanë rrëmbyer.
Do t’ua shqyej zgavrat e kraharorit,
do t’i përpij porsi luani,
si egërsira që i bën copë e çikë.
9 U shkatërrove, o Izrael,
se ishe kundër meje,
kundër atij që të ndihmonl.
10 Ku është mbreti yt tani
që tërë qytetet të t’i shpëtojë?
Ku janë gjyqtarët e tu,
për të cilët the:
“Më jep mbret e princa!”?
11 I mëritur, ta dhashë mbretin,
i zemëruar, ta mora mbrapsht.
12 U shënua faji i Efraimit,
u ruajt mëkati i tij.
13 Është si një foshnjë e marrë
që në dhimbjet e lindjes
nuk del në kohë nga barku i nënës.
14 A t’i shpaguaj nga dora e skëterrës?
Nga vdekja a t’i shpengoj?
Ku është, o vdekje, murtaja jote?
Ku është, o skëterrë, shkatërrimi yt?
Mëshira m’u fsheh prej syve!
15 E në begatoftë mes vëllezërve,
do të vijë një erë përvëluese,
erë e Zotit prej shkretëtirës,
që burimet t’ia thajë,
krojet t’ia shterojë,
tërë thesaret e çmuara t’ia plaçkisë».