1 Ah, të të kisha si vëllanë tim
që gjinjtë e nënës sime thithi!
Do të të gjeja përjashta
e do të të puthja,
njeri pa më përçmuar.
2 Do të të prija në shtëpinë e nënës sime,
e ti do të më mësoje,
por unë verë erëmirë do të të koja
e lëngun e shegës sime.
3 Me dorën e majtë kokën ai ma mban
e me të djathtën më përqafon.
4 Ju përbehem, o bijat e Jerusalemit,
mos e zgjoni, mos e ngucni dashurinë,
deri kur t’ia ketë ënda.
Mikeshat
5 Kush është ajo që ngjitet shkretëtirës
mbështetur tek i shtrenjti i vet?
Ajo
Nën mollë të zgjova ty,
atje ku të lindi nëna,
atje ku lehona ty të pati lindur.
6 Vërmë si vulë në zemër,
si vulë në krahun tënd,
se e fortë si vdekja është dashuria,
e egër si skëterra smira,
zjarrmia e saj zjarrmi përflakëse,
flakë përvëluese.
7 Ujërat e mëdha
dashurinë s’mund ta shuajnë,
as lumenjtë nuk mund ta përmbytin.
Kush për dashuri jep shtëpi e katandi,
fiton veçse qesëndi.
Vëllezërit
8 Një motër të vogël kemi,
që gjinjtë s’i kanë dalë.
Ç’do të bëjmë me motrën tonë,
kur për të të flitet?
9 Po të ishte mur,
bedena argjendi do t’i bënim,
flegra cedra do t’i vinim,
po të ishte derë.
Ajo
10 Mur jam unë
e gjinjtë e mi si kulla.
Para syve të tij
paqe unë kam gjetur.
11 Një vresht pati Solomoni
në Baalhamon,
e rojtarëve vreshtin ua dha.
Secili për frytet e saj do të sillte
një mijë monedha argjendi.
12 Vreshti im, që më përket mua,
shtrihet para meje.
Ja, një mijë monedha për ty Solomon
e dyqind për rojat e fryteve të tij.
Ai
13 O ti, që banon në kopshte,
e shokët e mi zërin ta dëgjojnë,
edhe unë ta dëgjofsha!
Ajo
14 Shpejto, i shtrenjti im,
porsi kaprolli a zogu i drenushës,
në bjeshkët erëmira.