Jonai dhe mëshira e Perëndisë
1 Jonai u mërzit shumë nga kjo e u zemërua. 2 Atëherë iu lut Zotit e tha: «O Zot, a nuk doli siç thashë që kur isha në vendin tim? Prandaj në fillim mora arratinë për në Tarshish, se e dija që ti je Perëndi i mëshirshëm e i dhembshur, i ngadaltë në zemërim e plot mirësi, dhe që zbutesh e nuk ndëshkon. 3 E tani të lutem, o Zot, merrma jetën, se për mua më e mirë është vdekja, se jeta». 4 Dhe Zoti e pyeti: «A është mirë që u zemërove kështu?».
5 Jonai doli nga qyteti e u ul në lindje të tij. Atje bëri një kasolle e u ul nën hijen e saj për të parë se ç’do të bëhej me qytetin.
6 Zoti Perëndi bëri të mbijë një bimë ricini, që u rrit e u bë më e lartë se Jonai, për t’i bërë hije e për ta çliruar nga ligësia. Jonai u gëzua shumë për bimën. 7 Por të nesërmen kur po zbardhte, Perëndia dërgoi një krimb që i ra bimës e bima u tha. 8 Kur doli dielli, Perëndia dërgoi një erë përvëluese nga lindja. Dielli i ra në kokë e Jonai u trullos. Atëherë Jonai donte të vdiste e tha: «Më mirë të vdes, sesa të jetoj». 9 Perëndia i tha: «A është mirë që u zemërove për një bimë?». Jonai iu përgjigj: «Mirë është që u zemërova për vdekje». 10 Atëherë Zoti i tha: «Ty të erdhi keq për një bimë, për të cilën nuk punove e nuk e rrite vetë, një bimë që për një natë mbiu e për një natë u tha. 11 Po mua, nuk duhet të më vijë keq për qytetin e madh të Ninivës, ku banojnë më shumë se njëqind e njëzet mijë njerëz, që nuk dinë të dallojnë të djathtën nga e majta, dhe ku ka një numër të madh kafshësh?».