Idhujt

1 Dëgjojeni fjalën që ju drejton Zoti, o shtëpia e Izraelit. 2 Kështu thotë Zoti:

«Mos i mësoni udhët e kombeve

e mos u tmerroni nga shenjat e qiellit,

meqë prej tyre kanë frikë kombet,

3 se doket e kombeve janë kotësi,

se idhujt janë një dru i prerë nga pylli,

latuar me sëpatë nga dora e zejtarit.

4 I zbukurojnë me argjend e ar,

i kapin me gozhdë e çekanë,

që të mos lëkunden.

5 Si dordoleci në arë trangujsh janë

e nuk flasin,

duhet t’i mbartin,

se nuk ecin dot.

Mos kini frikë prej tyre,

se nuk bëjnë dëm

e nuk është në dorën e tyre as të bëjnë mirë».

6 Askush nuk është si ti, o Zot.

Ti je i madh e i madh është emri yt i fuqishëm.

7 Kush nuk do të ta ketë frikën, o mbreti i kombeve?

Vetëm ty të takon,

se ndër gjithë të urtët e kombeve

e në mbarë mbretëritë e tyre

nuk ka si ti.

8 Janë tok të marrë e të pamend,

mësimi i tyre është kotësi,

një copë dru është.

9 Është argjend i rrahur, sjellë nga Tarshishi,

dhe ar nga Ufazi, vepër zejtari e argjendari,

veshur me vjollcë e me purpur

të gjitha me mjeshtëri punuar.

10 Por Zoti është vërtet Perëndi,

Ai është Perëndia i gjallë e mbreti i amshuar.

Prej zemërimit të tij dridhet toka,

kombet nuk e durojnë furinë e tij.

11 Kështu do t’u thuash: «Perënditë, që nuk bënë qiellin e tokën, do të zhbihen mbi tokë e nën qiell».

12 Ai e bëri tokën me fuqinë e vet,

me urtinë e vet e themeloi botën,

qiejt me mençuri i shpalosi.

13 Me ushtimën e tij trazohen ujërat në qiell,

nga skaji i dheut i ngre retë,

ai e lëshon vetëtimën në shi

dhe nxjerr erën nga qilarët e vet.

14 Çdo njeri hutohet nga padija,

çdo farkëtar turpërohet prej idhujve,

se e gënjeshtërt është çfarë ka farkëtuar

e frymë në to nuk ka.

15 Ato janë kotësira, vepra qesharake,

në kohën e ndëshkimit, do të rrënohen.

16 Nuk është kështu ai që i ka rënë për pjesë Jakobit,

se ai i dha trajtë gjithçkaje,

Izraeli është fisi i trashëgimisë së tij.

Zot i ushtrive është emri i tij.

Ankimi i popullit

17 Mblidh trastat nga toka,

o ti që banon i rrethuar,

18 se kështu thotë Zoti:

«Ja, do t’i flakëroj banorët e tokës këtë herë,

do t’i zë ngushtë, që ta marrin vesh».

19 Mjerë unë, për plagën time!

Plaga ime është e rëndë,

por thashë: «Është lëngata ime,

duhet ta duroj».

20 Tenda ime u rrënua,

të gjitha tejzat iu këputën.

Bijtë e mi ikën e më nuk janë,

nuk ka kush e ngre sërish tendën time,

nuk ka kush i ndeh pëlhurat.

21 Se barinjtë u marrosën

e nuk e pyesin Zotin,

prandaj nuk u ecën mbarë

e grigjat u janë shpërndarë.

22 Dëgjohet një zë. Ja, po vjen.

Një dridhmë e madhe nga dheu i veriut,

për t’i shkretuar qytetet e Judës,

për t’i kthyer në strofuj çakejsh.

23 E di, o Zot, njeriu nuk e ka në dorë fatin e vet,

njeriu ecën, por nuk i drejton dot hapat e veta.

24 Ndreqmë, o Zot, por me drejtësi,

jo me zemërimin tënd, që të mos më mpakësh.

25 Derdhe hidhërimin tënd mbi kombet që nuk të njohin,

mbi fiset që nuk thërrasin emrin tënd,

se e gllabëruan Jakobin,

e përpinë e i dhanë fund,

e shkretuan vendbanimin e tij.