Paralajmërim Arielit

1 Mjerë Arieli!

Arieli, qyteti ku fushoi Davidi.

Le të shtohen vitet njëri pas tjetrit,

le të kremtohen festat sipas radhës së tyre.

2 Kam për të sjellë fatkeqësi mbi Arielin,

do të ketë gjëmë e vajtim,

e do të jetë për mua vërtet si një «ariel»^h.

3 Do të ngre fushimin përreth teje,

me ledh do të të rrethoj,

penda do të ngre kundër teje.

4 Do të biesh shumë poshtë,

prej dheut do të flasësh,

nga pluhuri e mbytur do të dalë fjala jote,

zëri yt do të tingëllojë si i dalë prej varrit,

e folura jote do të pëshpëritë prej baltës.

5 Të huajt e shumtë, që do të jenë te ti,

pluhurit të imët do t’i ngjajnë,

gjakatarët e tu si byku që e merr era,

e kjo do të ndodhë befas në një çast.

6 Do të vijë te ti Zoti i ushtrive,

me gjëmim, me tërmet

e me zhurmë të madhe,

me shakullinë, me stuhi,

me flakë zjarri që përvëlon.

7 Si një ëndërr do të jetë, si vegimi i natës,

turma e kombeve që do të luftojë kundër Arielit,

tërë ata që do ta sulmojnë me gjithë fortesat e tij,

do ta rrethojnë nga të gjitha anët.

8 Do të jetë si i urituri që ëndërron, se ha,

por, kur zgjohet, barkun zbrazët e ka,

apo si i eturi që ëndërron, se pi,

por, kur zgjohet, është i këputur

e fytin thatë e ka.

Kështu do të jetë turma e gjithë kombeve

që malin e Sionit do të sulmojnë.

9 Silluni si të marrë e marrosuni,

silluni si të verbër e verbohuni!

Të dehur, por jo prej verës,

ju merren këmbët, por jo nga pija.

10 Ja, Zoti dërgoi mbi ju një shpirt topitjeje,

që i mbylli sytë tuaj, profetët,

që i mbuloi kokat tuaja, vegimtarët.

11 Kështu, të gjitha vegimet u bënë për ju si fjalët e një libri të vulosur, të cilin, nëse ia japin atij që di të lexojë e i thonë: «Lexoje këtë!», do të thotë: «Nuk mundem, se është i vulosur», 12 apo nëse ia japin atij, që s’di të lexojë, e i thonë: «Lexoje!», do të thotë: «Nuk di të lexoj».

13 Ky popull më afrohet veç me gojë, thotë Zoti,

e më nderon veç me buzë,

por zemra e tij është larg meje.

Droja, që për mua kanë,

s’është veçse urdhërim

i mësuar prej njerëzve.

14 Prandaj do ta çudisⁱ edhe më këtë popull,

do ta çudis e do ta mahnis.

Urtia e të urtëve të tij do të marrë fund,

mençuria e të mençurve të tij do të errësohet.

15 Mjerë ata që prej Zotit

thellë i fshehin sendërgjimet e tyre,

ata që veprat e tyre në terr i bëjnë e thonë:

«Kush na sheh e kush na njeh?».

16 Sa e pështirë!

A çmohet poçari njëlloj si balta?

A i thotë vepra krijuesit të vet

«Nuk më ke bërë ti?».

A i thotë ena poçarit që e bëri

«Qenke krejt i pamend?».

17 Edhe pak kohë, edhe shumë pak,

e Libani do të kthehet në pemishte

e pemishtja do të kthehet në pyll.

18 Atë ditë të shurdhrit

do të dëgjojnë fjalët e librit;

të çliruar nga errësira e terri,

sytë e të verbërve do të shohin.

19 Të varfrit do të gëzojnë

edhe më shumë në Zotin,

skamnorët e njerëzimit

do të ngazëllejnë për të shenjtin e Izraelit.

20 Sepse njeriu i dhunshëm do të marrë fund

e përqeshësi do të zhduket,

gjithë ata që sendërgjojnë paudhësi

do të shfarosen,

21 ata që fajësojnë të tjerët me fjalë,

që i ngrenë kurth gjykatësit te porta,

që për asgjë e hedhin poshtë të drejtin.

22 Prandaj kështu i thotë Zoti shtëpisë së Jakobit,

ai që shpengoi Abrahamin:

që tani e tutje Jakobi nuk do të turpërohet më,

që tani e tutje fytyra më s’do t’i skuqet.

23 Kur të shohin bijtë e tij

veprat që do të bëj mes tyre,

do ta shenjtërojnë emrin tim.

Të shenjtin e Jakobit do ta shenjtërojnë,

Perëndinë e Izraelit do ta kenë frikë.

24 Shpirtrat e mashtruar do të arrijnë të kuptojnë

dhe ata që murmurijnë do të pranojnë t’i mësojnë.