1 Biri im, ruaji fjalët e mia
e mbaj me vete urdhërimet e mia.
2 Mbaji urdhërimet e mia e do të jetosh,
mësimi im të jetë si ninëza e syrit tënd.
3 Lidhi në gishtat e tu,
shkruaji mbi rrasën e zemrës sate.
4 Urtisë thuaji: «Ti je motra ime»
e gjykimin quaje sivëlla,
5 që të të ruajë nga gruaja e panjohur,
nga e huaja fjalëpërkëdhelur.
6 Duke parë përmes flegrash,
prej dritares së shtëpisë sime,
7 pashë ndër thjeshtakët,
vërejta mes të rinjve,
një djalosh mendjelehtë.
8 Ai kaloi në një rruginë,
pranë qoshes së një të atille,
e u çapit drejt shtëpisë së saj,
9 në mbrëmje, kur ngryset dita,
në mug, kur bie nata.
10 Ja, takohet me një grua
veshur si lavire, me zemër dredharake;
11 e hedhur, kryeneçe,
që s’i zë këmba shtëpi,
12 që herë në rrugë e herë në sheshe,
në çdo qoshe në pritë rri.
13 Ajo e zuri dhe e puthi,
e i tha me shfytyrësi:
14 «Kam kushtuar fli paqtimi,
sot unë kushtet i kam plotësuar,
15 prandaj të kam dalë para:
të kërkova e të gjeta.
16 Mbi divanin tim kam shtrirë
basma lara-lara, beze nga Egjipti.
17 Mbi shtrat hodha pikla mirre,
aloe e kanellë.
18 Eja ta pimë me fund kupën e dashnorëve,
të dëfrejmë në dashuri deri në agim.
19 Burri nuk është në shtëpi
është nisur për udhë të largët,
20 se ka marrë me vete qesen e parave.
Kthehet në shtëpi me hënën e plotë».
21 E mikloi me lajka shumë,
e trullosi me joshjen e buzëve të saj.
22 Dhe ai befas i shkon pas,
si kau në thertore,
si dreri i zënë në lakç,
23 derisa një shtizë t’ia shpojë mëlçinë;
si një zog që rend në kurth,
por ai nuk e di se luan me jetë.
24 Ndaj, o bijtë e mi, dëgjomëni
e vëruni vesh fjalëve që po them:
25 mos të të zvargë zemra udhëve të saj,
mos u sorollat shtigjeve të saj,
26 se shumë të lënduar ajo ka gremisur
e janë të panumërt theroret e saj.
27 Shtëpia e saj është udhë skëterre,
teposhtë, në qelitë e vdekjes.