Vajtim për prijësit e Judës
1 Tani ti lësho vajtimin për prijësit e Izraelit 2 e thuaj:
«Çfarë ishte nëna jote?
Luaneshë mes luanësh ulur.
Mes këlyshëve të luanëve
këlyshët e vet i mëkonte.
3 Njërin prej këlyshëve e rriti
e ai u bë luan.
Mësoi të zinte prenë
e njerëz përpiu.
4 Por kombet dëgjuan për të
e në gropën e tyre u zu,
pastaj me vargonj e çuan
në dheun e Egjiptit.
5 Kur ajo pa se po priste
e po shpresonte më kot,
mori një tjetër këlysh
dhe e bëri luan.
6 Ai endej ndër luanë,
kur u bë luan,
mësoi të zinte pre
e njerëz përpiu.
7 Shkoi me të vejat,
qytetet rrënoi,
vendi e gjithë ç’kish në të
prej ulërimës së tij tronditej.
8 Pastaj e sulmuan kombet
nga krahinat përreth,
rrjetën mbi të e hodhën
e ra në gropën e tyre.
9 Me pranga e shtinë në kafaz,
mbretit të Babilonisë ia çuan,
brenda në burg e ndrynë,
që në malet e Izraelit
zëri më të mos i ndihej.
10 Nëna jote porsi hardhi
mbjellë buzë ujit,
plot fryte e kurorëplotë
falë ujit të shumtë.
11 Degët të forta i kishte
për skeptra mbretërish,
spikaste shtati i saj
në mes të degëzimeve,
binte në sy, se ishte e lartë,
se degët të begata i kishte.
12 Por me zemërim u shkul,
përdhe u përplas,
ia thau frytet era e lindjes,
u këputën e u thanë
dhe trungun e fortë
zjarri e përpiu.
13 E tani është mbjellë në shkretëtirë,
në një tokë të thatë e të etur.
14 Një zjarr doli nga një degë e saj,
filizat e frytin ia dogji,
s’ka mbetur në të një filiz i fortë
për skeptër sundimtari».
Ky është vajtim e duhet të shërbejë si vajtim.