Ftesa e urtisë
1 Urtia e ndërtoi shtëpinë e vet,
ia latoi shtatë shtyllat.
2 Theri theroret, përzjeu verën
e shtroi tryezën.
3 Dërgoi shërbëtoret e veta
dhe shpall nga majat e lartësive të qytezës:
4 «Kush është i pamësuar, le të kthehet këtu!».
Të pamendëve u thotë:
5 «Ejani, hani bukën time
e pini verën që kam përzier unë!
6 Hiqni dorë nga marrëzitë e do të jetoni.
Ecni udhës së arsyes!».
Kundër shpotitësve
7 Kush ndreq shpotitësin, turpërohet,
kush hahet me të prapin, lëndohet.
8 Mos e ndreq shpotitësin, që mos të të urrejë.
Ndreqe të urtin e ai do të të dojë.
9 Jepi këshilla të urtit
e do të jetë edhe më i urtë.
Mësoje të drejtin e do t’i shtohet mençuria.
10 Fillimi i urtisë është droja e Zotit;
njohja e të Shenjtit, kjo është mençuria.
11 Falë meje do të shtohen ditët e tua
e do të shumohen vitet e jetës sate.
12 Në do të jesh i urtë, do të jesh për vete,
Në do të jesh shpotitës, për vete do të jesh.
Përçartja e marrëzisë
13 Marrëzia është si një grua bujëmadhe,
si një e pamend që nuk di asgjë.
14 Rri ulur në derën e shtëpisë,
në fron, lart mbi qytezë
15 dhe u thërret kalimtarëve
që ecin udhës së tyre të drejtë:
16 «Kush është i pamësuar, le të kthehet këtu!».
Të pamendëve ajo u thotë:
17 «Uji i vjedhur është i ëmbël
e buka e marrë tinëz është e shijshme».
18 Ata s’e dinë se atje janë hijet
dhe të ftuarit e saj janë thellë në skëterrë.
