Zhgënjimi
1 Ka një ligësi që e kam parë nën diell. Ajo rëndon shumë mbi njerëzinë. 2 Një njeriu Perëndia i jep pasuri, begati e nderim, pa i mohuar asgjë nga ato që i dëshiron shpirti, por Perëndia nuk i jep mundësinë të ushqehet me to, se vjen i huaji e i ha. Kjo është tymnajë e lëngatë e rëndë. 3 Nëse një njeri lind njëqind fëmijë e jeton shumë vite, nëse i shumohen ditët e jetës, por nuk i kënaqet shpirti me të mira e nuk mund të ketë as varr, them se dështaku do të ishte më mirë se ai. 4 Se erdhi në tymnajë, iku në errësirë dhe errësira do t’ia mbulojë emrin. 5 As diellin nuk e pa e nuk njohu asgjë tjetër. Ky gjeti prehje më mirë se tjetri. 6 Edhe po të jetonte dy herë nga një mijë vjet pa e parë të mirën, a nuk shkojnë të gjithë në të njëjtin vend?
7 Njeriu derdh gjithë atë mund për gojën e vet, por nuk i kënaqet shpirti. 8 Se ç’dobi ka i urti më shumë se i marri? Ç’fiton ai skamnor që di të sillet me të gjallët? 9 Më mirë është të shohësh me sy, se të bredhësh me ëndje. Edhe kjo është tymnajë e si të rendësh pas erës.
10 Gjithçka që është, e ka një emër. Dihet ç’është njeriu. Ai nuk mund të rragatet me dikë që është më i fortë. 11 Sa më shumë të shumohen fjalët, aq më shumë shtohet tymnaja. Ç’dobi ka njeriu? 12 Se kush e di cila është e mira e njeriut në jetë, në ditët e numëruara të tymnajës së jetës së tij, që kalon si hije? Kush mund t’i tregojë njeriut çfarë vjen pas tij nën diell?