Kënga e këngëve 5

Ai

Hyra në kopshtin tim,

o motërza ime, nuse,

mblodha mirrën time e vajin erëmirë,

nga hualli im mjaltin hëngra

e verën time piva

bashkë me qumështin tim.

Hani ju, o miq,

pini e dehuni, o të dashur.

Poema e katërt

Ajo

Flija unë, por zemra s’po më flinte.

Trokëllimë! I shtrenjti im troket!

«Hapma derën, motra ime, mikja ime,

pëllumbesha ime, e përkryera ime,

se plot vesë unë kokën kam,

me lagshtën e natës dredhat më janë mbushur!».

«Po unë këmishën e kam zhveshur,

si ta vesh unë prapë?

Po unë këmbët i kam larë,

si t’i ndot unë prapë?».

I shtrenjti im dorën në vrimë e shtiu

e krejt u meka unë.

U ngrita, të shtrenjtit derën t’i hap,

e duart mirrë më rridhnin,

gishtat mirrë më pikonin

përmbi vegët e kajnacës.

Të shtrenjtit tim ia hapa,

por kish shkuar i shtrenjti im,

gjetiu ai kish ikur

e sa s’më la fryma, që kish ikurç.

E kërkova, por s’e gjeta,

i bëzajta, por nuk më gjegji.

Rojtarët, që qytetit enden,

më kapën mua e më rrahën,

më lënduan e më zhveshën

rojtarët e mureve.

Ju përbej, o bijat e Jerusalemit,

po e gjetët të shtrenjtin tim,

ja se ç’do t’i thoni:

më ligu dashuria.

Mikeshat

Ç’ka më shumë i shtrenjti yt,

o e bukura ndër gra?

Ç’ka më shumë i shtrenjti yt,

që kështu po na përben?

Ajo

10 Shndrin e kuqëlon i shtrenjti im,

ai spikat ndër një mijë vetë.

11 Kryet e tij, ar i kulluar,

flokët e tij, dredha-dredha,

janë të zinj si penda e korbit,

12 sytë e tij porsi pëllumbat

ndanë çurgut të ujërave,

larë në qumësht

e ndenjur shtruar.

13 Faqet e tij si lehe erëzash,

pirgje erëmirë buzët e tij,

lilakë që vesojnë, mirrë që çurgon.

14 Duart e tij si rrathë të artë,

me margaritarë dendur.

Barku i tij enë fildishi,

mbuluar me safirë.

15 Këmbët e tij shtylla mermeri,

mbi themele ari të pastër.

Nga të pamët është si Libani,

si cedrat më të mirë.

16 Ëmbëltim prej goje i del

e është i tëri i dëshirueshëm.

Ja, ky është i shtrenjti im,

o bijat e Jerusalemit,

e ky është miku im.


 ç5.6 ose: kur ai foli