Kënga e këngëve 2

Unë jam vjollcë Sharoni,

lilak lugine jam unë.

Ai

Si lilak mes drizash,

ashtu është mes vajzash mikja ime.

Ajo

Si pema e mollës mes pemëve të pyllit,

ashtu është mes djemve i shtrenjti im.

Me ëndje nën hije të tij u ula

e fryti i tij qiellzën ma ëmbëlton.

Te qilari i verës mua më çoi

e mbi mua ngriti flamurin e dashurisë.

Mbamëni me kuleç rrushi të thatë,

përtërimëni me mollë,

se më flashku mua dashuria.

Me dorën e majtë kokën ai ma mban

e me të djathtën më përqafon.

Ju përbehem, o bijat e Jerusalemit,

pash sorkadhet a sutat e fushës:

mos e zgjoni, mos e ngucni dashurinë

deri kur t’ia ketë ënda.

Poema e dytë

Një zë! I shtrenjti im!

Ja, po vjen, duke u hedhur nëpër male,

duke u tundur nëpër kodra.

Ngjan si kaproll, i shtrenjti im,

ose porsi zog drenushe.

Ja, rri prapa murit tonë,

nga dritarja ai përgjon,

përmes hekurash vështron.

10 Flet i shtrenjti im e më thotë:

«Ngrihu, mikja ime, bukuroshja ime, e eja!

11 Se, ja, dimri iku e vate,

pushoi shiu e kaloi,

12 çelën lulet nëpër ara,

erdhi koha për të harrurb

e nëpër korijet tona

zëri i turtullit dëgjohet.

13 Fiku i poqi kokrrat e para,

çeli hardhia e po erëmon:

ngrihu e eja, mikja ime,

bukuroshja ime, eja!

14 Oh, pëllumbesha ime,

që nëpër plasa shkrepash fshihesh

e nëpër strofkat e rrëpirës,

shfaqma mua pamjen tënde,

jepma tingullin e zërit tënd,

se zëri yt i ëmbël është

e joshëse është pamja jote.

15 Na i zini neve dhelprat,

na i zini dhelpërushët,

që vreshtat po batërdisin,

vreshtat tona luleçelur».

16 Imi është i shtrenjti im,

edhe unë jam e atij,

që kullot përmes lilakëve.

17 Pa pushuar era e ditës

e para se të zhduken hijet,

kthehu, o i shtrenjti im,

si kaproll, si zog drenushe,

në bjeshkët erëmira.


 b2.12 ose: koha për të kënduar