Jobi 17

«Po më zihet fryma,

po më shuhen ditët

e varri po më pret.

A nuk më rrethojnë shpotitësit?

Sytë m’i kanë zënë trazuesit.

Bëhu, pra, dorëzanë për mua!

Kush tjetër do të ma japë dorën?

Meqë ua more mendjen,

nuk do t’i lësh të ngadhënjejnë.

Kush kallëzon miqtë dhe ndan bukën me miqtë

u zë sytë fëmijëve.ç

Ai më bëri përrallë para njerëzve

e për t’u pështyrë në fytyrë jam bërë.

Sytë më janë errur nga dhimbja

e gjymtyrët m’u bënë të gjitha si hije.

Të drejtët çuditen për këtë

e i pafajshmi zemërohet kundër të pafeut.

Por i drejti qëndron në udhën e tij

e kush ka duar të pastra bëhet më i fortë.

10 Ejani prapë ju të gjithë

e nuk do të gjej ndër ju asnjë të urtë.

11 Kaluan ditët e mia, u zvordhën shestimet e mia,

ëndjet e zemrës sime.

12 Ata e bëjnë natën ditë

e thonë se errësira i afrohet dritës.

13 S’kam tjetër shpresë, veç të banoj në skëterrë,

në errësirë ta vë shtrojën time.

14 Varrit i thashë: “Im atë je ti”

e krimbave: “Ju jeni nëna e motrat e mia”.

15 Ku është, pra, shpresa ime?

Kush mund ta shohë shpresën time?

16 A do të zbresë me mua në skëterrë

e bashkë në pluhur do të zhytemi?».


 ç17.5 ose: Kush e ndan bukën me miqtë i lë fëmijët pa ngrënë