Fjalët e urta 7

Biri im, ruaji fjalët e mia

e mbaj me vete urdhërimet e mia.

Mbaji urdhërimet e mia e do të jetosh,

mësimi im të jetë si ninëza e syrit tënd.

Lidhi në gishtat e tu,

shkruaji mbi rrasën e zemrës sate.

Urtisë thuaji: «Ti je motra ime»

e gjykimin quaje sivëlla,

që të të ruajë nga gruaja e panjohur,

nga e huaja fjalëpërkëdhelur.

Duke parë përmes flegrash,

prej dritares së shtëpisë sime,

pashë ndër thjeshtakët,

vërejta mes të rinjve,

një djalosh mendjelehtë.

Ai kaloi në një rruginë,

pranë qoshes së një të atille,

e u çapit drejt shtëpisë së saj,

në mbrëmje, kur ngryset dita,

në mug, kur bie nata.

10 Ja, takohet me një grua

veshur si lavire, me zemër dredharake;

11 e hedhur, kryeneçe,

që s’i zë këmba shtëpi,

12 që herë në rrugë e herë në sheshe,

në çdo qoshe në pritë rri.

13 Ajo e zuri dhe e puthi,

e i tha me shfytyrësi:

14 «Kam kushtuar fli paqtimi,

sot unë kushtet i kam plotësuar,

15 prandaj të kam dalë para:

të kërkova e të gjeta.

16 Mbi divanin tim kam shtrirë

basma lara-lara, beze nga Egjipti.

17 Mbi shtrat hodha pikla mirre,

aloe e kanellë.

18 Eja ta pimë me fund kupën e dashnorëve,

të dëfrejmë në dashuri deri në agim.

19 Burri nuk është në shtëpi

është nisur për udhë të largët,

20 se ka marrë me vete qesen e parave.

Kthehet në shtëpi me hënën e plotë».

21 E mikloi me lajka shumë,

e trullosi me joshjen e buzëve të saj.

22 Dhe ai befas i shkon pas,

si kau në thertore,

si dreri i zënë në lakç,

23 derisa një shtizë t’ia shpojë mëlçinë;

si një zog që rend në kurth,

por ai nuk e di se luan me jetë.

24 Ndaj, o bijtë e mi, dëgjomëni

e vëruni vesh fjalëve që po them:

25 mos të të zvargë zemra udhëve të saj,

mos u sorollat shtigjeve të saj,

26 se shumë të lënduar ajo ka gremisur

e janë të panumërt theroret e saj.

27 Shtëpia e saj është udhë skëterre,

teposhtë, në qelitë e vdekjes.


 ç7.22 të tjerë: si një i lidhur në dënimin e budallait