1 Mjeshtrit të korit. Për Jedutunin. Psalm i Davidit.
2 Thashë: «Do t’i ruaj udhët e mia,
që të mos mëkatoj me gjuhën time.
Gojës sime do t’i vë fre,
sa të jetë i paudhi para meje».
3 Heshta e nuk fola,
asnjë fjalë të mirë nuk thashë,
e dhimbja ime rëndohej.
4 Kur zemra m’u ndez përbrenda
e mendimet më përvëlonin,
atëherë m’u zgjidh gjuha e fola.
5 Ma bëj të njohur, o Zot, fundin tim,
numrin e ditëve të mia,
përkohësinë time.
6 Ja, ti i pakësove ditët e mia sa një pëllëmbë,
jetëgjatësia ime s’është asgjë para teje,
çdo njeri i gjallë s’është veçse kotësi. selah
7 Vërtet, njeriu kalon si hije,
të kota janë mundimet e tij,
grumbullon pasuri,
pa e ditur për kë i mbledh.
8 E tani, ç’mund të pres, o Zot?
Shpresën e kam te ti.
9 Çliromë prej të gjitha fajeve
e mos lejo të më tallë i marri.
10 Po hesht e gojën s’po e hap,
sepse këtë e ke bërë ti.
11 Largoje prej meje fshikullimin tënd,
po marr fund nën peshën e dorës sate.
12 Njeriun e qorton e ia ndëshkon paudhësinë,
si tenja ia bren çdo gjë që dëshiron.
Të gjithë njerëzit janë veç kotësi. selah
13 Dëgjoje lutjen time, o Zot,
e vëri vesh përgjërimit tim!
Mos hesht ndaj lotëve të mi,
se i huaj jam te ti,
shtegtar si të gjithë paraardhësit e mi.
14 Largoje vështrimin tënd prej meje,
që të mund të gëzoj sërish,
para se të shkoj e të mos jem më.